Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/123

 Potem spojrzała na Pawełka i nagle rozpłakała się głośno, po raz pierwszy od chwili gdy dowiedziała się, że ojciec nie żyje. Płakała bardzo długo. Pawełek objął ją ramieniem i płakali razem.
 — Nie płacz, Dorotko, nie płacz — powtarzał Pawełek.
 Lecz Dorotka płakała coraz mocniej.
 — Nie płacz, Dorotko; poproszę Klaudjusza, aby pozwolił i pojedziemy na kilka dni do moich rodziców. Tam odpoczniesz, tam ci będzie jak w domu.
 — Czy Klaudjusz przyjechał?
 — Nie.
 — Nie przyjechał na pogrzeb?
 — Ależ, Dorotko, przecież on nie wie o niczem.
 — Prawda, on nie wie o niczem.
 — Wyjechał na tydzień, dziesięć dni, a minęły zaledwie trzy dni od jego wyjazdu.
 Trzy dni tylko! A Dorotce wydawało się, że minęły lata od chwili, gdy była jeszcze szczęśliwą i spokojną dziewczynką.
 Płakała bardzo długo i podczas płaczu znużona zasnęła oparta o ramię Pawełka.
 Gdy się obudziła, było już rano następnego dnia i w pokoju obok pani Klary stała ciotka. Obie układały rzeczy Dorotki do walizki.
 — Pojedziesz z nami — powiedziała ciotka.
 — Dokąd?
 — Do nas. Bierzemy cię na wychowanie.

119