Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/125

dla dziecka — postanowiła ciotka, — niż opieka jakiegoś tam cyrkowca.
 — To prawda — potakiwał wuj.
 — Spełnimy więc dobry uczynek, biorąc dziecko do siebie.
 — Potrzebna mi nawet dziewczynka w gospodarstwie.
 — To się świetnie składa.
 — Nie wiem tylko, czy będę z niej miała jaką pociechę.
 — Poczciwie wygląda ta mała, może się przyzwyczai.
 — Ano zobaczymy.
 Jednem słowem postanowili, że zabiorą dziewczynkę ze sobą. Postanowili ponadto, że nikt z cyrkowców nie będzie znał jej adresu.
 — Trzeba, aby mała zapomniała zupełnie o tem wszystkiem. W tym wieku łatwo się zapomina.
 Z wspólnikiem dyrektora, właścicielem dawniejszego cyrku, z którym nowy cyrk się połączył, doszedł wuj łatwo do porozumienia. Sprawy majątkowe powierzył jednemu z miejscowych adwokatów.
 — Wyjeżdżamy dziś wieczorem — oznajmił.
 I nikt się temu nie sprzeciwił. Bo i któż mógł się sprzeciwić? Było przecież rzeczą naturalną. że brat zmarłego bierze jego córkę do siebie.
 A opowiadań Pawełka o Klaudiuszu nikt nie brał zbyt poważnie. Mały sam mówił, że rozmowę słyszał w nocy, obudzony ze snu, nie-

121