Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/127

tu adresu nie dadzą, abym się mogła odzwyczaić i zapomnieć.
 — Już ty się o nic nie bój, Dorotko, ja cię nie zostawię.
 — Pamiętaj!
 — Pamiętam, a zresztą Klaudjusz w ciągu tygodnia przyjedzie, to sam cię odbierze, bo przecież ma ten papier, co mu ojciec dał.
 — A może niema, a może zgubił?
 — E, kto tam gubi ważne papiery.
 — A może ojciec rozmyślił się wtedy, nie napisał.
 — Mówię ci, że słyszałem jak zaczął pisać.
 — Ale potem zasnąłeś, więc nie wiesz co było dalej, może nie skończył pisać, odłożył na później.
 — W każdym razie ja cię tam nie zostawię.
 — Pamiętasz, jak wtedy mówiliśmy, że „Płomienna obręcz” to nasze hasło. Tak też i teraz zostanie.
 Lecz Dorotka wątpiła teraz w wiele rzeczy.
 — Czy to co pomoże?
 — Pomoże, Dorotko, pomoże. Czy myślisz, że ja cię zostawię?
 — Ale może nie dasz sobie rady.
 — A Klaudjusz, myślisz, że Klaudjusz cię zostawi?
 — Chyba nie.
 — Widzisz i jeszcze gdy przysięgał twemu ojcu, że ci nie da krzywdy zrobić.
 — Ja wiem, że on dotrzyma przysięgi, ale się boję, że...

123