Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/131

 — Bardzo się dziwię twemu nieszczęśliwemu ojcu, że ci pozwalał.
 — Mój ojciec chciał, abym pracowała z nim razem, aby mnie to samo zajmowało co jego.
 — Moja Dorotko, nie mówmy o tych sprawach. Mam nadzieję, że jesteś dosyć rozsądną, aby zrozumieć, że już nie masz z cyrkiem nic a nic wspólnego.
 — Ja nigdy nie zapomnę o cyrku — wybuchnęła nagle dziewczynka głośno.
 Ciotka spojrzała na nią z wyrzutem.
 — Mówiłam ci tyle razy, że dobrze wychowane panienki nie mówią tak głośno. To brak uszanowanla.
 — Ja nigdy nie zapomnę cyrku — powtórzyła dziewczynka ciszej, lecz z tym samym zapałem.
 Lecz ciotka zdawała się nie zwracać uwagi na te słowa.
 — Wolałabym nawet, abyś nie wspominała wcale tym dzieciom o tem wszystkiem.
 — O czem, ciociu?
 — O tem, że pracowałaś w cyrku, że byłaś woltyżerką!
 — Nie mam tego mówić?
 Dorotka była niezmiernie zdziwiona.
 — Dlaczego?
 — Bo tutejsi ludzie nie wiedzą dobrze na czem taka praca polega i wyobrażają sobie zaraz Bóg wie co!
 — To trzeba im wytłumaczyć.
 — Nie dawaj mi rad, Dorotko, sama wiem co mówię. Pomyślą jeszcze, że jesteś jakaś

127