Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/147

 — Chwalisz się tylko — zdecydował wreszcie najstarszy.
 Zanim jednak dokończył zdanie, Dorotka skoczyła. Nie upadła wcale, skoczyła lekko na palce i triumfująco spojrzała na dzieci.
 — I cóż, umiem skakać czy nie?
 — Umiesz — przyznał średni chłopiec, wspaniałomyślnie.
 — Boję się czy nie?
 — Chyba się nie boisz — orzekł najstarszy chłopiec, a najmłodszy zapytał z wyraźnym podziwem w głosie:
 — Czy często wspinasz się na drzewa skaczesz?
 — Na drzewa to nie, ale skakałam często.
 — Gdzie? — zapytała zdziwiona Marynia czy twoja ciocia pozwala ci skakać?
 Słowo „ciocia“ przypomniało Dorotce, że obiecała nie wspominać wcale o cyrku. Odpowiedziała więc wymijająco:
 — Przyjechałam z wielkiego miasta. Tam są inne zwyczaje.
 — A jakie?
 — Widzicie, tam ludzie muszą być przygotowani na wszystko.
 — Jakto na wszystko?
 — A tak na rozmaite niebezpieczeństwa.
 — Co ty wygadujesz? Jakie niebezpieczeństwa są w wielkich miastach?
 — Nie mogę wam tego powiedzieć, to tajemnica! — oświadczyła Dorotka zagadkowym szeptem.

143