Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/148

 — Nie, powiedz nam koniecznie.
 — Nie mogę, ale jeżeli chcecie, to mogę wam pokazać jeszcze rozmaite inne sztuki także.
 — Umiesz pokazywać sztuki?
 — Umiem.
 — Jakie?
 — Rozmaite.
 — A pokażesz nam? — pytała Marynia zachwycona odwagą tej nieznanej dziewczynki, która potrafiła zaimponować nawet jej braciom
 — Umiem chodzić na rękach, chcecie zobaczyć?
 — To niewielka sztuka — zaopinjował średni chłopiec, który jak się okazało nosił imię Tomka.
 — Niewielka, mówisz?
 — Niewielka, ja też to potrafię.
 — Ale ty jesteś chłopcem — zawołała Marynia.
 Dorotka jednak nie zmieszała się wcale.
 — Umiesz, dobrze umiesz? — zapytała.
 — Umiem!
 — To pokaż, a potem ja pokażę, zobaczymy kto to zrobi lepiej?
 — Już, zrobione!
 Tomek stanął na rękach i w tej niezbyt wygodnej pozycji przeszedł kilka kroków.
 — Dosyć? — zapytał.
 — No, jeżeli to uważasz za chodzenie na rękach! — odezwała się lekceważąco Dorotka. — Teraz ja ci pokażę.
 Lecz Marynia pociągnęła ją za rękę.

144