Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/150

 — Pokażę wam jak się naprawdę chodzi na rękach — powiedziała z durną.
 I rzeczywiście, gdy znalazła się w tej pozycji, nikt z dzieci nie odważył się na jakąkolwiek krytykę. Nawet Tom, przed chwilą tak dumny ze swej umiejętności, zrozumiał, że nie może wytrzymać nawet porównania.
 — A teraz patrzcie.
 I Dorotka calem, wygimnastykowanem, gibkiem ciałem wywróciła szereg koziołków w przód i w tył.
 — O! — zawołała tylko Marynia, lecz w tem króciutkiem słowie brzmiała wyraźnie nuta zgorszenia.
 — A co? — zapytała zuchwale Dorotka, gdyż wykonane ćwiczenia dodały jej pewności siebie.
 — Mama nie pozwala nam na fikanie koziołków.
 — To nie fikaj.
 — Dziewczyny nie powinny się tak gimnastykować — dodała Marynia, — to dobre dla chłopców, dla łobuzów.
 Dorotka przybrała wojowniczą postawę. Lecz tym razem uspokoili ją chłopcy. W ich oczach ujrzała prawdziwy podziw.
 — Daj jej spokój — powiedział Tomek, wskazując pogardliwie ręką Marynię. — To taka beksa do niczego. Powiedz lepiej, kto cię nauczył tego wszystkiego.
 — Tego nie mogę powiedzieć, to tajemnica — zapewniła Dorotka.

146