Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/152

Widać jednak było odrazu, że jest beksą i niedorajdą. Nawet rodzeni bracia tak ją nazywali, więc Dorotka nie czuła w stosunku do niej najmniejszych skrupułów. Zresztą zdziwienie i przerażenie mogą czasem też zastąpić zabawę.
 Gdy wreszcie chłopcy zmęczyli się sztuką chodzenia na rękach, Dorotka zaproponowała natychmiast:
 — A może chcecie się zabawić w jakąś grę?
 Teraz chłopcy nie sprzeciwiali się wcale.
 — Ale w jaką?
 Dorotka pomyślała chwilę.
 — Czy chcecie się bawić w cyrk?
 — W cyrk?
 Chłopcy patrzyli niezdecydowanie na siebie. Lecz Dorotka spojrzała na nich z przekonywającą mocą.
 — Możemy się pobawić w cyrk — zdecydował wreszcie Tomek, który był najbardziej przedsiębiorczym.
 Niespodziewanie Marynia zgodziła się także.
 — Owszem, cyrk to może być dobra zabawa — powiedziała — ojciec zabrał mnie raz do cyrku. I galopowała tam mała dziewczynka na koniu.
 — Mała dziewczynka? — zainteresowała się nagle Dorotka.
 — Tak, możesz mi wierzyć, jeżeli ci mówię.
 — Jak wyglądała, jak była ubrana?
 — Nosiła niebieską suknię.
 — A jak się nazywała?

148