Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/153

 — Poczekaj, nie pamiętam, nazywała się, nazywała się...
 Marynia przerwała szukając imienia.
 — Czekaj, nazywała się Dolly.
 — Ach Boże — roześmiała się Dorotka! — Dolly, to przecież ja byłam!
 — Co?
 — To ja byłam — powtórzyła dziewczynka, zapominając zupełnie o obietnicy danej ciotce. Dopiero gdy wypowiedziała te słowa, przeraziła się.
 — Ach Boże — zawołała — miałam tego nikomu nie mówić, a już specjalnie wam.
 — Czego miałaś nie mówić?
 — No, o tem, że ja jestem Dolly. Zapomnijcie więc o tem i bawmy się.
 Lecz teraz dzieci nie chciały wcale zapomnieć.
 — Jakto, nie możesz być przecież Dolly, mówisz nieprawdę!
 — Mówię prawdę!
 — To niemożliwe!
 Dorotka zawahała się. Nie wiedziała jak postąpić.
 — Już trudno, jak wam powiedziałam trochę, to chyba mogę powiedzieć resztę — zdecydowała — więc, słuchajcie.
 I Dolly opowiedziała dzieciom całą swoją historię.
 Teraz goście bawili się jeszcze lepiej. Teraz nawet Marynia bawiła się wspaniale. Niecodziennie przecież spotyka się małą dziewczynkę, która

149