Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/154

ni stąd ni zowąd okazuje się woltyżerką z cyrku.
 Opowiadanie trwało dość długo, gdy wreszcie Dorotka opowiedziała wszystko, gdy rozpłakała się, opowiadając o śmierci ojca, gdy została pocieszona przez Marynię, która przy tej okazji obiecała się z nią przyjaźnić do końca życia, gdy zapomniała o płaczu opowiadając o zabawnych sztuczkach klowna, wówczas dzieci zrozumiały, że mają do czynienia z osobą wręcz niezwykłą.
 Przez chwilę patrzyły na nią w milczeniu pełnem uszanowania. Wreszcie, Tomek zaproponował nieśmiało:
 — Więc może zabawimy się w taki cyrk? A pozostali dwaj chłopcy i Marynia powtórzyli zgodnie.
 — Może zabawimy się w taki cyrk?
 — Ach — westchnęła Dorotka — gdybym wam mogła pokazać na koniu wszystkie sztuki.
 — A nie możesz?
 — Nie mam konie.
 — Macie przecież konie.
 — Lecz wuj nie pozwala mi się do nich nawet zbliżać.
 Nastąpiła chwila milczenia.
 — My też mamy konie — powiedział po chwili Tomek.
 — Jakie konie?
 — Przyjechaliśmy przecież bryczką.
 — Tak, Jan ich pewnie pilnuje.
 — A może odszedł na chwilę?
 — W każdym razie chodźmy zobaczyć.
 Tak też uczyniono. Gdy po chwili okazało

150