Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/165

 — Bój się Boga Fredku, już wcale nie lubisz Dorotki.
 — Bardzo lubię, dobra była dziewczyna.
 — l zawsze chwaliła twoją grę na szklankach — dodał pospiesznie Pawełek, wiedząc jak bardzo Alfred jest wraźliwy na wszelkiego rodzaju pochwały. Nie zawiódł się też woale.
 — Ja wiem, że Dorotka mnie lubiła i ja przecież bardzo ją lubię — zapewniał Alfred, — ale czy ja mogę co pomóc? Wszyscy mówią, że tak dla niej jest lepiej.
 — Bo nikt nic nie wie. Poczekaj opowiem ci wszystko.
 I Pawełek opowiedział Alferdowi raz jeszcze całą rozmowę dyrektora z Klaudjuszem, którą słyszał wtedy w nocy.
 — Wiem, wiem, ale przecież sam mówisz, że niedługo przyjedzie Klaudjusz, to wtedy on napisze do tych państwa, u których jest Dorotka i oni ją odeślą.
 — Widzisz — tłumaczył Pawełek — dostałem od Dorotki list i mnie się zdaje, że ona jest bardzo nieszczęśliwa.
 Obaj chłopcy zabrali się do dokładnego studjowania listu.
 — Tak, dobrze jej tam pewnie nie jest, — zgodził się Alfred po chwili.
 — A widzisz. A ja obiecałem, że jej nie opuszczę.
 — Ale co ty tam pomożesz?
 — Pomogę.
 — Nic nie zrobisz. Pomyśl sam. Przyjedziesz

161