Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/17

 Wtedy Pawełek zjawiał się powoli. Jego ruchy i spojrzenie wyrażały wciąż obrażoną godność, lecz po chwili słodka gęstość marmelady pochłaniała całkowicie poprzednią przykrość i chłopiec jadł z apetytem, czując z każdym pochłanianym kęsem, jak jego zgoda z matką staje się trwalsza i silniejsza.
 Raz nawet podczas takiego podwieczorku Pawełek zapytał:
 — Mamo, czy my tu już na zawsze pozostaniemy?
 — Jakto, czy zostaniemy?
 — A tak, czy nie wyjedziemy nigdy?
 — A czy kto z miasteczka wyjeżdża, że ci się tak jeździć zachciało?
 Pawełek zamyślił się. Z głębi przeszłości usiłował wyrwać jakieś wspomnienie.
 — E, nie, kto by tu jechał. Ale, tak mi się coś zdawało, że dawniej tośmy wcale nie przesiadywali na jednem miejscu.
 Matka nie odpowiedziała. Nie słyszała może, bo bardzo mocno była wpatrzona w zniszczony kuferek.
 — Nie pojedziemy nigdzie? — zapytał nieśmiało.
 Matka westchnęła i Pawełkowi wydało się, że jest to westchnienie żalu.
 — Nie, — odpowiedziała wreszcie.
 — A dlaczego?
 — A gdziebyśmy pojechali, Pawełku? — zapytała, jakgdyby się radząc.
 Chłopiec wykonał ręką szeroki ruch.

13