Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/172

 Dorotka została sama.
 — Nie zostanę tu ani chwili — szepnęła, poczem rzuciła się na łóżko i rozpłakała się.
 Płakała z obrazy i upokorzenia. Obrażono jej cyrk, obrażono tem samem jej ojca, który był przecież cyrkowcem i jej matkę, która była woltyżerką.
 Dorotka nie lubiła ciotki nigdy, teraz jednak zrozumiała, że gotowa jest ją znienawidzieć.
 — Nie zostanę, nie zostanę! Ucieknę!
 Płakała bardzo długo. Potem zmęczona łzami usnęła. Gdy się obudziła, było już zupełnie ciemno i Dorotka sądziła w pierwszej chwili, że to już noc. Na zegarku jednak biła dopiero godzina dziewiąta wieczorem. Dorotka usłyszała, jak ciotka zatrzymała się podedrzwiami:
 — Widocznie zasnęła, bo tam ciemno — mówiła ciotka.
 — Może jej jednak poślesz kolację — zaproponował nieśmiało wuj.
 Lecz ciotka odpowiedziała stanowczo:
 — Nie, musi zostać porządnie ukarana, to ją nauczy zachowywać się odpowiednio, wogóle muszę się zabrać poważnie do tej małej.
 — Zdawało mi się, że ona jest wcale grzeczna.
 — Tak, czasem jest grzeczna, ale poza tem ma w sobie szalony upór, który muszę wytępić, a jeżeli ma się u nas wychowywać, to trzeba jej przecież ten okropny cyrk wybić z głowy.
 — Myślisz więc, że śpi?

168