Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/23

 — Nie wiem — od powiedział Pawełek niepewnie. — Nie wiem, chyba niema.
 — Cóż to za cyrk bez dzikich zwierząt? — powiedziała z lekceważeniem matka.
 Pawełek poczuł się tak obrażony, jakgdyby cyrk stanowił jego niepodzielną własność.
 — Przecież to wędrowny cyrk — tłumaczył. — Nie wszystkie cyrki mają dzikie zwierzęta.
 — Co ty tem wiesz — przecięła matka rozmowę.
 — A widziała mama afisz, jaki ładny-próbował Pawełek powrócić do tego samego tematu.
 W tej samej chwili wszedł do mieszkania ojczym. On również był przejęty nowem wydarzeniem.
 — Pawełek, widziałeś, jaki do nas cyrk przyjechał?
 Chłopiec zadowolony, że znalazł w nim sprzymierzeńca, zwrócił się w jego stronę.
 — A jakże, ta mała Dolly naprawdę nazywała się Dorotka.
 — W cyrku jest tak zawsze — powiedziała matka — zawsze im imiona zmieniają.
 — To jak jabym się nazywał? — zapytał clekawie chłopiec.
 — Przecież nie jesteś w cyrku.
 Ojczym roześmiał się dobrodusznie.
 — A wiesz, Anusiu, że onby się do cyrku nadał. Skakać to przecież umie, aż pod niebo podskoczy.
 — Tak, tak, przewracaj chłopcu w głowie.
 Stolarz się zmieszał.

19