Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/24

 — Dostałem pilną robotę — powiedział, chcąc skierować rozmowę na inne tory.
 Lecz Pawełek chciał koniecznie pomówić jeszcze trochę o cyrku. Pociągnął ojczyma za rękę szepnął mu do ucha:
 — Ale chyba pójdziemy na przedstawienie.
 — Naturalnie, — potwierdził pośpiesznle stolarz — pójdziemy wszyscy, cały dom.
 Paweł z radości fiknął kozła na środku pokoju, lecz zły humor matki nie poprawił się wcale.
 — Ja chyba nie pójdę — powiedziała obojętnie.
 — Dlaczego? — zapytał mąż zdziwiony.
 — Mamo, chodźmy koniecznie — nalegał Pawełek.
 Matka nie chciała jednak zmienić postanowienia.
 Mówiła, że Stefcia niedomaga i musi przy niej zostać, że ma pilną robotę do wykończenia.
 Wprawdzie w godzinę później Pawełek, wychodząc z domu, spotkał matkę, stojącą przed afiszem i wpatrzoną weń badawczo, mimo to do wieczora matka postanowienia nie zmieniła i została w domu.
 Dlatego do cyrku poszedł tylko stolarz z dwojgiem dzieci, Pawełkiem i Piotrusiem.
 Pawełek jako starszy objaśniał bratu wszystko z wyrazem wyższości.
 Obaj zresztą byli jednakowo zachwyceni i oczarowani.
 Tresowane konie wydały im się najmądrzejszemi stworzeniami na świecie. Stolarz podzielał również zachwyt dzieci.

20