Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/27

 Wzruszenie i podziw, jakie wywołała mała Dolly, ustąpiły wkrótce miejsca okrzykom wesołości.
 Występowali dwaj klowni i ich umączone twarze, maski głupiego śmiechu, wzajemne płatanie sobie figli wywoływały ogólną wesołość.
 Piotrusiowi podobały się najbardziej czerwone kółka na twarzach klownów i pytał z zanteresowaniem, czy to zawsze klowni muszą takie właśnie kółka sobie na twarzach rysować.
 — E, nie — uspokoił go ojciec, — mogą sobie, co chcą wyrysować, byleby tylko wyglądali pociesznie.
 — Ale walą się mocno! — dodał po chwili z uznaniem.
 — A jak świetnie kozły fikają — szepnął z podziwem Pawełek.
 Jego zachwyt jednak wzmógł się naprawdę, gdy po chwili orkiestra zagrała przejmującą, budzącą lęk melodję.
 Na arenie ukazali się dwaj akrobaci. Ubrani byli w czarne, obcisłe trykoty.
 — Nazywają się „rycerze śmierci” — przeczytał w programie Pawełek.
 Akrobaci ukłonili się publiczności, potem zwinnie przedostali się po linach ku wiszącym w górze trapezom. Rozhuśtali je niedbałym ruchem i rozpoczęli swoje trudne, karkołomne popisy.
 Raz! — i jeden z akrobatów zeskakiwał ze swego trapezu.
 Dwa! — zawisał na chwilę w próżni.
 Trzy! — zdołał już pochwycić wyciągnięte

23