Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/30

 — Jabym też tak chciał skakać.
 Ojczym spojrzał na niego z niekłamanym podziwem.
 — Bój się Boga, chciałbyś, nie zemdliłoby cię z takiej wysokości?
 — A nie, nauczyłbym się pięknie.
 — Ot, głupstwa chłopak wygaduje — mruknął sąsiad; — skakać mu się nagle zachciało.
 Lecz stolarz ujął się za swoim ulubieńcem.
 — To prawda, że zręczny jest nad podziw. Prześlizgnie się wszędzie jak kot, skoczy tak wysoko, że nie wiem.
 — To jeszcze niedosyć, aby zostać cyrkowcem. Tacy się od maleńkości uczą, ciała sobie wyłamują.
 — Pawełek to taki giętki, zupełnie jakby kości nie miał.
 — Tacy w cyrku od dzieciństwa sztuki robią, niejeden z ojca i z dziada już tem rzemiosłem się zajmuje.
 — Prawda, prawda — przytwierdził skwapliwie stolarz, — to też Pawełek będzie nie cyrkowcem, a dobrym stolarzem. Prawda, Pawełek?
 Chłopiec nie odpowiedział.
 Mimo to stolarz chwalił go w dalszym ciągu.
 — Taki pojętny jest do stolarki, że nie wiem. Dobry będzie z niego majster.
 Słysząc te pochwały, Pawełek uśmiechnął się; nie przestawał jednak myśleć ani na chwilę o cyrku.
 Stolarka! Jakże mu się wydawało to wszystko nudne i niegodne nawet myślenia. Heblowanie,

26