Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/33

mu się, że nie ma czasu na rozmowy, że musi się nad czemś dobrze zastanowić.
 — Jemu to się najbardziej podobały sztuki na trapezie — oznajmił stolarz.
 Matka patrzyła na chłopca, jakgdyby oczekując, że powie coś, że będzie się głośno zachwycał, lecz Pawełek wciąż milczał.
 — Chodźcie spać — powiedziała wreszcie matka. — Piotruś to już zasypia na stojąco.
 Piotruś jednak zaoponował. Miał jeszcze tyle ciekawych rzeczy do powiedzenia. Nie mógł w żaden sposób zapomnieć o czerwonych kółeczkach narysowanych na czole i na nosie klowna i powtarzał wciąż jedno zdanie:
 — Tacy byli ucieszni, mamo, tacy byli ucieszni,
 Z wielkim trudem udało go się namówić, aby się rozebrał i położył.
 Zasnął zresztą natychmiast, z chwilą gdy głowa jego dotknęła poduszki, nie zdążywszy dokończyć zdania, które zaczął przed chwilą i tylko przez sen mamrocząc niewyraźnie:
 — Ucieszni, bardzo ucieszni!
 Natomiast Pawełek nie mógł zasnąć długą jeszcze chwilę. Przekręcał się na łóżku i wciąż zastanawiał się nad jednem:
 Widziałem chyba taki cyrk, byłem już w nim. Kiedy to było?

---

29