Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/36

 — Teraz skoczę — pomyślał.
 — Będę na ciebie patrzyła — powiedziała Dollv.
 I wtedy Pawełek skoczył.
 Skoczył odrazu bez lęku i onieśmielenia, wiedząc, że skoczy dobrze.
 Słyszał jeszcze przez sen bicie oklasków i obudził się.
 Rozejrzał się, szukając w pierwszej chwili trapezu, na którym powinien był się znajdować i małej Dolly, patrzącej nań z góry.
 Lecz cyrku już nie było. Obok niego stała matka i trzęsła go za ramię.
 — Pawełku, co ci, chory jesteś, dobudzić cię dziś nie mogę.
 Paweł budził się powoli. Uśmiechnął się:
 — Śniło mi się, że jestem w cyrku.
 — Krzyczałeś przez sen — powiedziała matka.
 Pawełek chciał jej opowiedzieć swój sen, lecz właśnie przyszedł ktoś do kuchni, a potem było już zbyt późno na rozmowy. Paweł musiał już iść do szkoły.
 Poszedł, gdy jednak znalazł się już przy budynku szkolnym, zawrócił nagle. Bezwiednie niemal, skierował się w stronę placu, na którym, przystanęły wozy cyrkowe. Przez chwilę zatrzymał się w niezdecydowaniu i już zamierzał odejść, napatrzywszy się dosyta na kręcących się ludzi, w obawie, że go może wyrzucą, gdy spostrzegł małą dziewczynkę, siedzącą na stopniach jednego z wozów.

32