Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/38

 Pawełek poznał w mgnieniu oka „najzręczniejszą woltyżerkę świata”, małą Dolly.
 Mała Dolly nie nosiła teraz wvdekoltowanej, błękitnej sukienki, miała na sobie dosyć zniszczoną sukienkę w kratę i chustkę szydełkowaną z czerwonej włóczki, w ręku trzymała mały niebieski pantofelek i zawzięcie czyściła go benzyną.
 Pawełek namyślał się chwilę, potem podszedł do małej.
 — To ty jesteś Dolly? — zapytał.
 Dziewczynka kiwnęła potakująco głową
 — Ale naprawdę to nazywasz się Dorotka, prawda? — pytał chłopiec.
 — Naprawdę to nazywam się Dorotka — powtórzyła dziewczynka. — A ty jak się nazywasz?
 — Na imię mi Paweł.
 Potem tłumaczył dziewczynoe, że rozmaicie go wołają, jedni nazwiskiem ojczyma, a drudzy jego własnem.
 — Mnie tak samo — uśmiechnęła się dziewczynka, — albo Dolly, albo Dorotka.
 — A ty się nie boisz, gdy tak skaczesz na koniu? — zapytał chłopiec.
 — Nie, nie boję się wcale. Zresztą — dodała po chwili z powagą, — mój ojciec zawsze patrzy i mnie pilnuje.
 Ze sposobu wypowiedzenia tych słów czuło się, że mała pokłada nieograniczoną ufność w swego ojca i nie wyobraża sobie, aby mogło przytrafić jej się coś złego, gdy on jest w pobliżu.
 — Jabym także chciał jeździć z cyrkiem — powiedział Pawełek.

34