Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/39

 — Z jakim cyrkiem, z nami?
 — A chociażby.
 — Przecież ty nic nie umiesz.
 — A jakże!
 — Umiesz co?
 — Naturalnie, że umiem. Do szkoły chodzę, ojczymowi pomagam.
 — To może umiesz tamte rzeczy, ale nie umiesz tego, co się robi w cyrku.
 — Skakać niby, kozły fikać, na rękach chodzić?
 — No tak.
 — A właśnie umiem.
 I Pawełek, nie czekając dłużej ani chwili, pałając chęcią pokazania dziewczynce, że on także mógłby występować, machnął natychmiast kozła wtył, potem w mgnieniu oka wdrapał się na dach wozu i stamtąd zeskoczył na ziemię.
 — Jak myślisz, umiem, czy nie?
 Popisy te nie uczyniły wprawdzie na małej Dorotce piorunującego wrażenia, tem niemniej zwróciły na chłopca uwagę kilku cyrkowców.
 — Zręczny chłopak — zawołał jeden.
 — Oddech ma dobry, nawet się nie zadyszał — powiedział drugi.
 W tej samej chwili z wozu wyszedł jakiś mężczyzna, którego Dorotka pociągnęła za rękę.
 — Klaudiuszu, ten chłopiec chciałby z nami pojechać.
 Mężczyzna roześmiał się.
 — A coś ty za jeden?
 Pawełek przedstawił się znowu.

35