Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/40

 — A co ty umiesz?
 — Ja, ja nic jeszcze porządnego nie umiem, ale mógłbym się nauczyć.
 — Bo widzisz — powiedziała Dorotka, — mój ojciec, to jest dyrektor, szuka nawet małego chłopca.
 — Musiałbym go zobaczyć na trapezie — powiedział jeden z linoskoczków, — tak to przecież nic niewiadomo.
 — To może zawołać dyrektora? powiedział drugi.
 Lecz właśnie dyrektor zjawił się bez wołania. Nie nosił wprawdzie cylindra, jak poprzedniego dnia na przedstawieniu, nie trzymał również w ręku wielkiego bata, tem niemniej wydawał się Pawełkowi osobistością groźną i wspaniałą.
 — Co tu robi ten mały? — zapytał.
 Pawełek chciał coś odpowiedzieć, lecz uprzedziła go Dorotka. Jak się okazało, nie obawiała się wcale groźnego dyrektora. Mówiła zupełnie śmiało i swobodnie.
 — Tatusiu! Ten chłopak może do nas wstąpić.
 Dyrektor spojrzał na Pawełka.
 — Rodziców masz?
 — Mam.
 — Zgadzają się, abyś w cyrku pracował?
 Wtedy dopiero przypomniał sobie Pawełek, że rodzice nic jeszcze nie wiedzą o jego projektach.
 — Ja nie wiem, jeszcze nie mówiłem.
 — E, chłopak zawraca głowę — zadecydował dyrektor i poszedł dalej.

36