Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/41

 Pawełek spojrzał w jego stronę z żalem. Pocieszyła go jednak Dorotka.
 — Idź i przyjdź z rodzicami.
 — Ja nie wiem, czy się zgodzą.
 — To ucieknij — poradziła dziewczynka bez namysłu.
 — Oj, Dorotka, znowu wygadujesz głupstwa — zawołał Klaudjusz, siadając na stopniu obok niej.
 — A bo ja chcę, aby on z nami pracował. Was jest dużo, to wam dobrze, a tylko ja jestem sama taka mała, to mi nudno, onby się ze mną bawił. Prawda?
 — Naturalnie, że moglibyśmy się bawić razem — powiedział szybko Pawełek, pomimo, że zwykle gardził towarzystwem „dziewuch” do zabawy.
 — Z babą to się porządnie bawić nie można — tłumaczył nawet niejednokrotnie ojczymowi. Trudno jednak było uważać „najzręczniejszą na świecie woltyżerkę” za zwykłą „dziewuchę” czy „babę”.
 — Więc co, źle mu radzę, aby uciekł? — zapytała Dorotka.
 — Głupstwa, dziewczyno, wygadujesz — powiedział Klaudjusz dobrotliwie, gładząc ją po ręce.
 — A może mi rodzice pozwolą? — zaczął znów Pawełek.
 — Może ci pozwolą. Chociaż... Kto jest twoim ojcem?
 — Stolarz.
 — Zamożny?
 — Ano, ma swój warsztat.

37