Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/55

rzeniu ojczyma, wciąż nie mógł zapomnieć jego słów:
 — Paweł, bój się Boga, tak zostawisz mnie i matkę i nie będzie ci wcale żal?
 — Dobrze — myślał, — dobrze, nie pojadę, Zaraz wrócę do domu i powiem. Niech się już nie martwią, zostanę.
 Lecz w chwili gdy tak myślał, ktoś dotknął jego ręki:
 — Pawełku.
 Była to Dorotka!
 — Dolly — zawołał radośnie chłopiec zadowolony, że może podzielić się z kimś swojemi troskami.
 Dorotka była również ucieszona. Dziewczynka przebywała zwykle tylko z dorosłymi i była bardzo spragniona towarzystwa dzieci. Miała ona wprawdzie o dwa lata mniej, niż Pawełek, nie przeszkadzało mu to jednak wcale traktować ją jak równą sobie i zwłaszcza, że Dorotka była bardzo rezolutna i śmiała:
 — Co się stało? — — zapytała natychmiast, widząc jego uroczystą minę.
 — Ach, Dorotko — zaczął opowiadanie.
 — Co się stało? — ponowiła pytanie.
 — Widzisz...
 — Mów prędko.
 — Słuchaj...
 — Już widzę, że ci rodzice nie pozwalają abyś z nami pojechał. A wiesz, mój tatuś powiedział: owszem, ładny chłopak, możeby się przydał.
 — Tak powiedział naprawdę?

51