Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/57

 — Przecież ci mówiłem. Ojciec też, ale drugi, ojczym. Mąż mojej matki.
 — A prawda, pamiętam, mówiłeś, że cię dwoma nazwiskami wołają.
 — A widzisz.
 I Pawełek powiedział Dorotce całą historię swojej matki, swego ojca swoją własną.
 — Więc teraz nie wiem sam co zrobić? — zakończył.
 — A matka co mówi?
 — Matka się zgadza.
 — Oj, to jedź z nami, Pawełku, u nas nikt cię bić nie będzie. Mój tatuś nie bije nikogo, nawet jak się bardzo rozłości, a jak w cyrku dyrektor sam nie bije, to już i inni się nie odważą. Jeden Tom jest czasem niedobry, ale reszta to sami porządni ludzie.
 — Ja, tobym pojechał.
 — To jedź.
 Stali już przed domem, w którym Pawełek mieszkał i chłopiec zamierzał pożegnać się ze swoją przyjaciółką.
 — To ja już pójdę — powiedziała Dorotka.
 Lecz w tej samej chwili wyszedł przed dom stolarz.
 — To jest mała Dolly — powiedział Pawełek, zatrzymując ojczyma.
 Stolarz, chociaż był rozgniewany poprzednią rozmową, zatrzymał się.
 — To taka jesteś mała, taka okruszynka, — powiedział ze zdziwieniem, — a takie harce na koniu wyprawiasz?

53