Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/59

 — O co prosisz?
 — Niech pan pozwoli Pawełkowi pojechać z nami?
 — A tobie co po nim?
 — Mnie się nudzi samej.
 — No, to zostań z nami.
 — Ja nie mogę.
 — Dlaczego?
 — Bo ja mam tam tatusia.
 — A widzisz, a chcesz aby Pawełek rzucił dom i wszystkich, zostawił nas samych.
 — To co innego — zaopinjowała energicznie Dorotka.
 — Jakto co innego? To samo.
 — A nie. Mój tatuś jest sam, samiuteńki, to go zostawić nie mogę. Bo widzi pan — dodała lekko tajemniczym głosem, — ja się muszę nim opiekować.
 Mimowoli roześmieli się wszyscy, słysząc te pełne powagi słowa.
 Lecz Dorotka niezrażona tem wcale mówiła w dalszym ciągu:
 — A pan nie jest wcale sam, ma pan jeszcze kupę dzieci, żonę, jakoś sobie dacie radę bez niego.
 — Jakoś sobie damy radę bez niego — westchnęła matka.
 Stolarz roześmiał się głośno.
 — Patrzcie to, jaka mądra. Mała taka, a gada jak nauczona. I co, jak go puszczę, będziesz go pilnować, aby mu się krzywda żadna nie działa?

55