Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/62

się ze wszystkimi zapoznać, a nawet z niektórymi zaprzyjaźnić.
 Wprawdzie dyrektor kiwał z początku głową, mówił, że Pawełek jest zbyt dorosły, aby go brać na naukę, że z takiemi dziećmi, co to mają stosunkowo zamożnych rodziców, jest tylko kłopot i zawracanie głowy; gdy jednak dowiedział się, że ojcem Pawełka był znany akrobata Pol, gdy pomówił z chłopcem i przyjrzał się jego popisom gimnastycznym, wówczas zmienił zdanie.
 Pawełek został wcielony do jego trupy.
 — Tylko pamiętaj — powiedział, — żadnych grymasów i kaprysów. U mnie to się robi wszystko. Trzeba występować — to się występuje, trzeba uszorować podłogę — to się szoruje. Zrozumiałeś?
 — W domu też przecież nie próżnowałem — odpowiedział chłopiec.
 — Tak jak w domu to ci tu napewno nie będzie — ostrzegał dyrektor; — więc jak masz tęsknić i mazać się, to żebyś wiedział, że nic z tego nie będzie.
 — Babą nie jestem.
 — I musisz być posłuszny. Posłuszeństwo to pierwszy warunek. Aktor nie może cofnąć się przed niczem. Powiedziane — zrobione. Rozumiesz?
 — Tak...
 — Namyśl się dobrze. Tak z oddali wszystko ci się podoba, a zbliska nie jest to takie łatwe.
 — Ja chcę być akrobatą — odpowiedział Pawełek.
 — No dobrze, to będziesz nim.
 To też w dniu wyjazdu kuferek Pawełka zna-

58