Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/70

 Pawełek posunął się, wycierając ukradkiem twarz.
 — Taki deszcz się rozpadał — powiedział zmieszanym, jakby nieswoim głosem.
 — Aha, straszny deszcz, ale zaraz przestanie.
 — Niewiadomo.
 — Napewno. Widzisz, jak wiatr rozpędza chmury.
 Wskazała na niebo.
 — Widzę.
 — Rozjaśnia się.
 Siedzieli chwilę w milczeniu. Woźnica drzemał, od czasu do czasu budząc się nagle i na wszelki wypadek wygłaszał wtedy głośno, skierowane do koni napomnienie.
 Dzieci siedziały blisko obok siebie.
 — Smutno ci? — zapytała nagle Dorotka.
 — E, nie — odpowiedział Pawełek zawstydzony, lecz po chwili poprawił:
 — Trochę to mi smutno, ale mi przejdzie.
 — Przejdzie ci napewno. Zobaczysz, jak nam będzie jaszcze wesoło.
 — Nie znam tu nikogo.
 — Znasz już przecież wszystkich.
 — Ale tak bliżej..
 — To poznasz. To poczciwi ludzie — uspokajała Dorotka; — zobaczysz, nie wszyscy, naturalnie, ale prawie wszyscy. A jak Tom ci będzie dokuczał, albo się wyśmiewał, bo on tak lubi, to nic sobie z tego nie rób.
 — Tom?
 — Tak, Tom. On jest najgorszy ze wszystkich.

66