Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/71

— Jakby ci co zrobił, to powiedz mnie albo memu ojcu i już będzie się miał zpyszna.
 — Ja sam mu dam radę — zapewnił Pawełek.
 — Pewnie, jesteś silny.
 — Nie boję się byle kogo — chwalił się chłopiec zachęcony uznaniem Dorotki.
 — No, Tom nie jest byle kto; to świetny akrobata. I dlatego się z nim wszyscy liczą, bo jest w cyrku koniecznie potrzebny.
 — Jakoś to będzie.
 — To ty nie byłeś jeszcze nigdy w wielkiem mieście? — pytała po chwilowej przerwie dziewczynka.
 — Byłem, ale tak strasznie dawno, że nawet nie mogę nic pamiętać. Chyba jak przez sen.
 — To się dopiero nadziwisz!
 Jakiś czas jechali w milczeniu. Deszcz przestał padać. Wiatr rozpędził rzeczywiście chmury.
 — O, widzisz, rozjaśnia się — szepnęła Dorotka.
 Pawełek spojrzał na nią i po raz pierwszy tego dnia uśmiechnął się.
 Wyglądała tak zabawnie, w zbyt dużej pelerynie, w kapturze, z pod którego wymykały się zmoczone, jasne loki, z łobuzerskim uśmiechem na drobnej, ślicznej twarzy.
 — O, patrz — zawołała Dorotka, już słońce świeci!
 Pawełek spojrzał przed siebie. Pierwszy promień słońca padł na twarze dzieci. I wtedy chłopiec poczuł, że jego smutek zmniejszył się

67