Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/72

trochę, że jakoś zrobiło mu się lżej na sercu.
 — Czy nie jesteś głodny? — zapytała dziewczynka, pamiętając o swej obietnicy opiekowania się chłopcem.
 — A wiesz, naprawdę głodny jestem trochę. Śniadania wcale nie jadłem.
 — To chodź, napijemy się kawy.
 Weszli do wnętrza wozu. To wnętrze śmieszyło zawsze Pawełka. Wozy urządzone były w środku jak maleńkie mieszkalne pokoje.
 Nawet firaneczki wisiały przy oknach.
 Obok kuchni stała teraz gruba i wysoka kobieta i w dużym garnku parzyła kawę.
 Była to żona atlety, pani Klara, która zajmowała się gospodarstwem i dbała o jedzenie dla całej trupy.
 Zobaczywszy Pawełka, pani Klara zawołała natychmiast:
 — Zmarzłeś pewnie, napij się gorącej kawy, to się odrazu rozgrzejesz.
 Pawełek usiadł posłusznie przy stole nakrytym szydełkową serwetą obok Dorotki, a pani Klara postawiła przed nim duży kubek kawy.
 Trzeba było trzymać kubek ostrożnie w ręku, bo wóz trząsł i kawa mogła się łatwo wylać.
 Chłopiec patrzył wokoło. Znał panią Klarę, znał także dyrektora, który w milczeniu siedział przy stole, a jednak poczuł się w tej chwili zupełnie samotny i obcy.
 Tam, w domu jedli teraz także śniadanie.
 Pił kawę, nie podnosząc oczu, nie zwracając uwagi na to, że płyn zbyt gorący parzy mu usta.

68