Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/86

 — Nie nudno ci tak siedzieć ze mną, Dorotko?
 — Nie — odpowiadała Dorotka z powagą, nie jest mi nudno.
 — A poco tu siedzisz ze mną?
 — Bo ty jesteś moim przyjacielem.
 Dawniej Dorotka mówiła:
 — Bo ty jesteś moim jedynym przyjacielem.
 Od czasu jednak gdy do trupy przyłączył się Pawełek, Dorotka pominęła słowo „jedyny” a zamiast tego dodała:
 — Pawełek jest też moim przyjacielem.
 — To i jego pocieszasz, gdy jest smutny? — zapytał Klaudjusz.
 Dziewczynka kiwnęła potakująco głową.
 — Tak, gdy dostaje listy z domu, albo gdy tak sobie tęskni. Tylko.
 Dziewczynka zatrzymała się niepewna.
 — Tyllo... — powtórzył Klaudjusz.
 — Gdy Pawełek jest smutny to wiem dlaczego, a gdy ty jesteś smutny to nic nie wiem.
 Tak, nikt nie wiedział, dlaczego zawsze wesoły Klaudjusz bywał co kilka miesięcy bez żadnego specjalnego powodu smutny.
 Nikt nie wiedział także dlaczego i dokąd wyjeżdżał czasem. Wyjeżdżał nagle, porozumiewając się tylko z dyrektorem i był nieobecny niekiedy przez kilka dni a niekiedy przez kilka tygodni.
 Dyrektor narzekał, złościł się, odczuwał brak jednego z najlepszych aktorów, nigdy jednak nie odmawiał swego pozwolenia na wyjazd. Klaudjusz znikał wtedy w niewiadomym kierunku.
 Gdy wracał, znajdował się jak dawniej w do-

82