Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/87

skonałym humorze, uśmiechał się do wszystkich, był wesoły i towarzyski.
 Wtedy Dorotka nie siedziała już obok niego w milczeniu. Dorotka podskakiwała wysoko ku górze, usiłując dosięgnąć jego podniesionej ręki, w której trzymał przywieziony prezent.
 Tak, wszyscy przyznawali, że Klaudiusz jest nieco dziwny, każdy jednak bez wyjątku lubił go i było nim jak najlepszego zdania.
 Gdy wieczorem Paweł i Dorotka układali się do snu, a starszych nie było jeszcze w domu, nie wrócili z cyrku (dzieci bowiem występowały w końcu pierwszej części i mogły wracać wcześniej do domu), wówczas Dorotka pytała często Pawełka:
 — Pawełku...
 — Co, Dorotko?
 — Śpisz?.
 — Jeszcze nie...
 — Jak ty myślisz, Pawełku, czy Klaudiusz jest naprawdę przebranym księciem?
 — Czy ja wiem — zastanawiał się Pawełek, — właściwie wszystko jest możliwe.
 — Tak myślisz?
 — A tak...
 — Więc myślisz, że naprawdę Klaudjusz nie jest takim sobie zwykłym cyrkowcem jak my wszyscy?
 — Rozmaicie bywa — odpowiadał poważnie Pawełek. — Sam czytałem taką książkę, że małego chłopca oddano do cyrku, aby go rodzina nie mogła odnaleźć.
 — A dlaczego?

83