Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/94

kazywały swoje sztuki, odbierały oklaski, kłaniały się z godnością.
 I siedząc wysoko, na bujającej się huśtawce, trzymając za rękę Dorotkę, patrząc na tłumy oklaskujących ich widzów, nie mógł sobie Pawełek wcale wyobrazić, że jeszcze tak niedawno znajdował się w małem, cichem miasteczku i pędził tam spokojne, monotonne życie.
 — Gdyby tak mama mogła mnie widzieć — myślał — a ojczym jaki byłby dumny! Mówiłby napewno:
 — Ten Pawełek to był taki zręczny do wszystkiego już od maleńkości.
 I Pawełek marzył:
 — Gdy dorosnę — mówił Dorotce, — gdy będę zarabiał dużo pieniędzy, sprowadzę tu wszystkich. Otworzę ojcu wielki warsztat, a matce wcale nie dam pracować.
 — Pewnie, niech sobie odpocznie — zgadzała się Dorotka.
 — Piotruś pójdzie do szkoły.
 — A co będzie robił?
 — Nie wiem jeszcze — odpowiadał z powagą Pawełek, — do czego okaże ochotę. Ale tak mi się coś zdaje, że on chyba ma pociąg do ślusarki.
 — Lepiejby było, aby ojcu pomagał — zauważyła rozsądnie Dorotka
 — Naturalnie, że lepiej, ale jak kto nie ma do czego ochoty, to co robić?
 — Widzisz przecież, ja sam już ojcu pomagałem i nawet byłem wcale zręczny, a jak tylko

90