Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/95

cyrk zobaczyłem, to już wiedziałem, że nic nie pomoże i tylko muszę tu żyć.
 — To bardzo dobrze, że z nami pojechałeś. Dawniej to się nudziłam często, a teraz o wiele mi weselej.
 — Mnie też z tobą wesoło.
 — To lubisz mię, Paweł?
 — Bardzo cię lubię.
 — A jakby mi się co stało, tobyś mnie żałował?
 — Głupia jesteś. Co ci się ma stać?
 — Czy to wiadomo? Może mnie wykradną.
 — Tylko w książkach wykrada się dzieci.
 — Oj, jaki ty jesteś, Pawełku, a nuż mi się zdarzy coś takiego.
 — Ale co?
 — Nie wiem sama; właśnie coś, o czem nie wiemy zgóry, tobyś mnie żałował?
 — Żałował? Nie, jabym cię uratował.
 — Naprawdę?
 — Naprawdę.
 — I nie bałbyś się wcale?
 — Nie bałbym się. Gdyby cię naprzykład wykradli, tobym poszedł cię szukać. Tybyś mi zostawiła po drodze jakieś znaki żebym wiedział jak i co.
 — Dobrze, kółko bym, rysowała że to niby nasza „Płomienna Obręcz”.
 — Doskonale. A jakbym już wiedział, te jesteś gdzieś w pobliżu, tobym gwizdał tę melodję.

91