Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/96

 I Pawełek zagwizdał motyw muzyczny, grany zawsze podczas ich występu.
 — Pamiętaj, jak usłyszysz, że gwiżdżę, to nic się już nie bój. Bo może nie będę mógł się odrazu ukazać, ale to znaczy, że jestem już w pobliżu i że cię pilnuję.
 Dorotka rozczuliła się.
 — Ja wiedziałam, Pawełku, że ty mnie nie opuścisz.
 — Albo się tobą opiekuję, albo nie.
 — To ja się tobą opiekuję — zawołała dziewczynka, — przecież przyrzekłam nawet twojej mamie.
 Wyraz twarzy Pawełka wydał jej się nieco lekceważący, bo zawołała z oburzeniem:
 — A co, może się tobą nie opiekuję?
 — Czy taka mała dziewczynka jak ty może się opiekować — wyraził swe wątpliwości Pawełek — i jeszcze kim, zawsze chłopcem jestem i prawie zupełnie dorosłym.
 — A jakże dorosłym! Nawet Alfred nie chce z tobą gadać!
 — E, co ty tam wiesz.
 — No patrzcie państwo, to ty taki, to mówisz, że się tobą nie opiekuję. A kto ci bieliznę daje do prania, a kto ci zacerował wczoraj skarpetkę, może nie ja, no powiedz, może nie ja?
 — Ty — przyznał nieco zawstydzony tak oczywistemi dowodami Pawełek, — ale ja nie to miałem na myśli.
 — A co miałeś na myśli, mów prędko? — A to. że w razie jakiegoś niebezpieczeń-

92