Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/100

 — I nie obraża cię to?
 — Nic mnie nie obchodzą cudze sprawy, niech sobie pisze co chce, — odpowiedział wreszcie Ludwik.
 — Nie, Antosiu, ja na to nie przystanę, na początku wakacji przysięgałeś, że nie będziesz miał żadnych tajemnic, a teraz?
 — Wyście też przysięgali.
 — A czy mamy jakie tajemnice?
 — Wciąż przecież szepczesz coś z Karolinką.
 — To są jej sekrety, a nie moje, ona nie należy do naszego sprzysiężenia, więc nie mogę jej wydać.
 — Wykręcasz się, moja droga.
 — Tak, czy owak, pytam po raz ostatni, pokażesz mi zeszyt, Antosiu, czy nie?
 — Nie pokażę.
 — A więc nie mówię z tobą.
 — Trudno, jakoś przeboleję.
 Janka obrażona, udała się do sąsiedniego pokoju, Antoś zaś zabrał się na nowo do pisania.
 — Jaka szkoda, że deszcz pada, Karolinka napewno nie przyjdzie, — myślała.
 Od dnia poznania, Karolinka widywała się z Janką codziennie. Bywały u siebie naprzemian,