Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/108

zapewniał Antoś, — skończę tylko tę stronicę.
 — Co ty piszesz, Antek? — zadał teraz pytanie Ludwik.
 Lecz Antoś udawał, że nie słyszy.
 W tej chwili drzwi otworzyły się gwałtownie i na progu ukazała się mała postać w dużym deszczowym kapturze na głowie, ociekająca cała wodą i błotem.
 — Karolinka — zawołał Ludwik ucieszony.
 A Antoś powtórzył natychmiast:
 — Karolinka! Wiedziałem, że przyjdziesz.
 — Deszcz pada — tłomaczyła Karolinka, patrząc bezradnie na duże plamy, jakie jej wejście pozostawiło na podłodze.
 — Tak, widać to odrazu, że pada — przyznał Ludwik.
 — Karolinko, przyjechałaś? — rozległ się głos Janki i dziewczynka wbiegła do pokoju.
 Ujrzawszy Karolinkę załamała ręce.
 — Jak ty wyglądasz dziewczyno?
 — Zmokłam trochę.
 — Nie wzięłaś parasola?
 — Nie, zapomniałam.
 — Jakto, przyjechałaś otwartą bryczką?
 — Nie.