Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/109

 — Powozem, to przecież mogłaś kazać podnieść budę i nie zmokłabyś tak strasznie.
 — Ja przyszłam pieszo — wyznała Karolinka.
 — Pieszo, podczas takiej pogody?
 — Karolinko, oszalałaś!
 — Dlaczego?
 — Pocoś to zrobiła?
 — Dajcie mi dojść do słowa — rozgniewała się Karolinka. Pokłóciłam się z panną Anną.
 — I uciekłaś?
 Dziewczynka skinęła potakująco głową.
 — Panna Anna nie chciała mnie wypuścić.
 — Dlaczego?
 — Mówiła, że mogę jeden dzień posiedzieć w domu, zwłaszcza, że taki deszcz pada.
 — Coprawda to myślałam, że nie wybierzesz się do nas, — powiedziała Janka.
 — Więc przyznajesz rację pannie Annie?
 — No… nie — odpowiedziała Janka niepewnie.
 — Może zresztą miała słuszność — powiedziała Karolinka — i gdyby mi to grzecznie powiedziała, to napewnobym została z Jasiem w domu, lecz panna Anna zdecydowała zgóry i zanim jeszcze cokolwiek powiedziałam. Oświadczyła mi odrazu:
 — A nie waż się dziś wyjść z domu, bo taka