Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/111

 — Ach, Karolinko, naprawdę szalona z ciebie dziewczyna — westchnęła.
 — Mnie tak smutno w domu, proszę pani, stęskniłam się za Janką — zapewniała Karolinka.
 — Trzeba dać znać do pałacu, że jesteś u nas i że zostaniesz do wieczora — powiedziała matka Janki, która tak, jak wszyscy w domu lubiła bardzo Karolinkę, a ponadto litowała się zawsze nad dziećmi z pałacu, które pomimo majątku odczuwały osamotnienie sieroctwa.
 W pół godziny później Karolinka zapomniała już zupełnie o przemoczeniu, o gniewie na pannę Annę, zajęta całkowicie rozmową z Janką.
 — Musimy wymyśleć coś ciekawego, coś nadzwyczajnego, aby spędzić jakoś koniec wakacji — twierdziła Karolinka.
 — Ale co wymyślimy?
 — Nie wiem jeszcze.
 Janka patrzyła na Karolinkę z podziwem. Wierzyła, że Karolinka wymyśli napewno coś nadzwyczajnego.
 — Wogóle myślę często, czy nie powinnam uciec z domu — zwierzyła się Karolinka szeptem.
 — Uciec z domu? — przeraziła się Janka.
 — A tak.