Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/113

 — Wzięłaby Iksa ze sobą, to jużbym się nie bała.
 — Ale cobyś robiła?
 — Nie wiem, może zostałabym kwiaciarką i sprzedawałabym kwiaty na ulicach, może wyjechałabym do Ameryki jako kielnerka na okręcie, a tam dorobiłabym się majątku. Nie wiem sama.
 — Przecież majątek ci niepotrzebny, twój ojciec jest bardzo bogaty.
 — To prawda, ale nie o majątek mi chodzi, a poprostu o jakąś nadzwyczajną przygodę.
 — Zwycięstwo nad losem — zakończył tubalnym głosem Antoś, który wszedł niepostrzeżenie.
 — Nie podsłuchuj, Antek.
 — On ma słuszność, o zwycięstwo nad losem, a tak to zwyciężam tylko biedną pannę Annę, która nie może sobie dać ze mną rady.
 — Chodź, Karolinko, — poprosił Antoś, — chciałem ci coś powiedzieć na osobności.
 — Przeszkadzam wam? — zapytała Janka obrażonym tonem.
 — Mnie nie — zapewniła ją pośpiesznie Karolinka.
 — Mnie też nie, ale chcę coś powiedzieć Ka-