Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/116

 — Kiedy to wymyśliłeś?
 — Dziś w nocy. Zamierzałem nawet obudzić Ludwika i powiedzieć mu o wszystkiem, ale potem pomyślałem, że będzie ci przyjemniej, że właśnie ty dowiesz się pierwsza.
 — Nie mówiłeś więc nikomu?
 — Nikomu, ani słowa.
 — To ślicznie!
 Karolinka poczuła się dumną.
 — Więc, jak rozpoczniemy pracę?
 — Już napisałem statut. Pisałem go przez cały dzień.
 — Skończyłeś?
 — Prawie, jeszcze kilka punktów.
 — Przeczytasz mi?
 — Naturalnie, natychmiast, gdy skończę.
 — Zapisuję się zaraz.
 — Wiedziałem, że tak będzie?
 — Wiesz, Antosiu, to świetny pomysł.
 — Przyszedł mi nagle do słowy, nie mogłem w żaden sposób zasnąć, myślałem sobie o rozmaitych sprawach. Liczyłem do stu, do tysiąca, nic nie pomagało. Zaczęłem powtarzać słówka łacińskie, myślałem, że mnie to znudzi i zasnę odrazu. Nic mogłem zasnąć w żaden sposób. Nagle usły-