Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/117

szałem jakiś szelest i wydawało mi się, że któś obcy chodzi po gabinecie. Pomyślałem, że to złodziej, przelękłem się, a jednoczesnie pomyślałem: „to dopiero byłaby przygoda, gdybym wypłoszył złodzieja“. Zerwałem się cichutko, wzięłem latarkę elektryczną i poszedłem do gabinetu.
 — I co?
 — I nic. Nie było wcale złodzieja. Zdawało mi się. Wróciłem do łóżka, trochę byłem rozczarowany, a trochę zadowolony. I wtedy właśnie pomyślałem: wciąż mówimy i marzymy o przygodach. Trzeba utworzyć takie kółko. Klub ludzi uwielbiających przygodę. Naturalnie trzeba to nazwać mniej patetycznie.
 — Np. Miłośnicy Przygody — podsunęła Karolinka.
 — Coś w tym guście — zgodził się Antoś.
 — Urządźmy konkurs na nazwę, albo wybierzmy ją przez głosowanie — zaproponowała Karolinka.
 — Wogóle trzeba Jance i Ludwikowi o tem powiedzieć.
 — Naturalnie.
 — Wolałbym wprawdzie urządzić naprzód z tobą tylko wszystko, a gdy już będzie zorganizowane dopiero zaprosić Jankę i Ludwika na członków.