Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/119

niały, w ślicznej okładce. Możeby w nim pisać czerwonym atramentem.
 — Doskonale.
 — Tak, jutro przyniosę go napewno. Szkoda, że deszcz jeszcze pada, bo pojechalibyśmy do mnie, zaraz bym ci go pokazała.
 Antoś nie dziwił się niecierpliwości Karolinki. On rownież postępował z takim samym pośpiechem i z zapałem. Wprawdzie jego zapał był zazwyczaj krótki, Karolinka zaś aż do zakończenia każdej sprawy oddawała jej się z całą gorliwością, rozumiał jednak świetnie jej sposób odczuwania.
 — Trudno, pada i nie przestanie.
 — Jutro go zabierzemy.
 — Musimy także przepisać porządnie statut w kilku egzemplarzach.
 — Ach, musimy zaraz opowiedzieć to wszystko Jance i Ludwikowi! — zawołała Karolinka. — Dobrze, Antosiu?
 Antoś kiwnął zezwalająco głową.
 — Janko, Janko! — zawołała Karolinka.
 Wbrew podejrzeniom Antosia, który był przekonany w głębi duszy, że Janka znajduje się gdzieś w pobliżu i to w takiem pobliżu, które ułatwia jej