Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/120

słuchanie, jego rozmowy z Karolinką, Janka nie odpowiedziała natychmiast na wezwanie.
 — Janko, Janko! — wołała Karolinka.
 Dopiero po kilkakrotnem wołaniu drzwi się otworzyły i Janka weszła do pokoju z miną niezmiernie obrażoną.
 — Jestem!
 — Co ci się stało, Janeczko? — zapytała Karolinka niespokojnie.
 — Nic mi się nie stało.
 — Masz taką zasępioną twarz. Czy spotkała cię może jakaś nieprzyjemność — martwiła się, Karolinka.
 Lecz ten dowód troskliwości przyjaciółki nie wzruszył wcale Janki.
 — Jestem! — powtórzyła. — Skończyliście już wasze tajemnicze narady?
 Antoś uśmiechnął się złośliwie.
 — Janeczko, zdaje się, że jesteś nieco zazdrosna, — powiedział.
 — Wiesz! — odpowiedziała Janka tonem pełnym pogardy.
 — Ależ, Janko, nie gniewasz się chyba? — zapytała Karolinka zaniepokojona.
 — Na ciebie się nie gniewam.