Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/121

 — A na Antosia?
 — Też się nie gniewam.
 — Bo nie jestem tego godny! — zawołał Antoś z patosem.
 — Nie gniewam się, bo nie liczę się z nim poważnie i uważam go za smarkacza.
 — O! — zaprotestował Antoś.
 — Tak, — podkreśliła Janka, — uważam go za smarkacza, czego daje dowód swojem złem zachowaniem. Dziwię się tylko niezmiernie, że jego zachowanie jest aż tak nieodpowiednie, że miewa tajemnice i sekrety w towarzystwie.
 — Masło maślane. Sekrety i tajemnice, to jedno i to samo, czyżbyś tego nie wiedziała, moja dorosła kuzynko?
 Lecz Janka nie raczyła odpowiedzieć.
 — Ależ, Janko, my ci właśnie chcemy wyjawić tę tajemnicę.
 — Czyż Antoś nie mógł odrazu powiedzieć i mnie i tobie? — zapytała Janka.
 — Naturalnie, że mógł. Ale się zgapił. Prawda, Antosiu, zagapiłeś się?
 — Zagapiłem się, — przyznał Antoś pokornie, a pokora ta wydała się Jance tak podejrzaną, że wolała nie dociekać szczerości jego słów.