Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/122

 — Dobrze, dobrze, zresztą nie wzrusza mnie to aż tak bardzo.
 — To może nie chcesz, abyśmy ci powiedzieli? — zapytał Antoś ze smutkiem.
 — Możesz mówić, — zgodziła się Janka wspaniałomyślnie.
 — Zawołajmy także Ludwika.
 Ludwik wszedł z niechęcią. On także był niezadowolony z długiej konferencji Antosia z Karolinką. Zamierzał pokazać jej swoje rysunki, gdy tymczasem Antoś zagarnął ją na własność. Nie pokazał jednak swego złego humoru. Był bardziej opanowany, niż siostra.
 — Co zamierzacie ciekawego?
 — A właśnie, że zamierzamy. Usiądzcie, proszę.
 — Tak uroczyście? — zdziwił się Ludwik, usiadł jednak na wskazanem przez Karolinkę krześle.
 — Zaczynaj, Antosiu! — powiedziała dziewczynka.
 Lecz Antoś jakoś się zmieszał. Zapał Karolinki dodawał mu bodźca i odwagi, skwaszone miny Janki i Ludwika zniechęcały go natychmiast. Zresztą, wiadomą jest rzeczą, że nikt nie jest prorokiem w własnym domu, spędzając zaś już trzeci miesiąc w domu rodziców Janki i Ludwika, Antoś