Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/123

uważał ten dom jakgdyby za własny. Słusznie więc spodziewał się, że jego propozycja nie wywoła żadnego zachwytu.
 — Mów lepiej ty, Karolinko! — mruknął.
 Dziewczynka zdziwiła się trochę, lecz zgodziła się natychmiast.
 — A więc, słuchajcie, — zaczęła swą przemowę, — postanowiliśmy założyć związek, klub, stowarzyszenie, jak wolicie. Zobaczymy jak to nazwiemy. Celem naszego związku będzie Przygoda. Jesteśmy przecież wszyscy zwolennikami przygód, każda i każdy z nas chciałby przeżyć coś nadzwyczajnego. Otóż nasz związek będzie jednoczył tych wszystkich, którzy także chcą przeżyć coś nadzwyczajnego. Zrozumieliście?
 — Niezupełnie.
 — Dlaczego?
 — Związek ma zjednoczyć, tak?
 — Tak.
 — Przecież my jesteśmy wszyscy razem, bez związku także.
 — Jesteśmy, ale mogą się do nas przyłączyć i inni.
 — Przypuśćmy, że tak, ale w czem się zmieni nasze życie?