Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/128

zwyczajenia krytykował każdą propozycję, co nie przeszkadzało mu z chwilą, gdy już się zgodził zająć się jaknajsumienniej postanowioną sprawą. Lecz jemu również zrobiło się przykro, gdy zobaczył, że Karolinka nie uśmiecha się jak zwykle, że przeciwnie jest wyraznie nadąsana i niezadowolona.
 — Karolinko — rozpoczął.
 — Słucham — odpowiedziała sucho.
 — Gniewasz się na nas?
 Karolinka wzruszyła ramionami.
 — Karolinko — rozległ się drwiący głos Antosia — nie wzruszaj ramionami, dobrze wychowane panienki, nigdy tego nie czynią, może się to nie spodobać naszym przywódcom.
 — Nie błaznuj, Antek.
 — Nie błaznuję, ale nie lubię, gdy wszyscy mają miny nadąsane, jak w grobowcu.
 — Chodź, Karolinko, deszcz przestał już padać, pójdziemy do ogrodu.
 — A nasz związek? — szepnęła Karolinka.
 — Przecież oni nie chcą. Wyśmieli nas. Nie należy więc zbytnio się przejmować, a nadewszystko nie należy zawracać ludziom głowy temi sprawami, które ich nie interesują. Będziemy o tem mówić między sobą. Chodź, Karolinko.