Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/129

 Karolinka podniosła się z krzesła.
 — Nikt się przecież nie wyśmiewał — próbowała się wycofać Janka.
 — Więc już nie można powiedzieć kilku słusznych uwag?
 — Wiesz dobrze, że to zależy wszystko od tonu i sposobu mówienia. Mówiliście z nami, jak z małemi dziećmi.
 — Z małemi i niedorozwiniętemi umysłowo — uzupełniła Karolinka.
 — Nie przesadzaj, Karolinko.
 — A więc chodź, Karolinko. Deszcz przestał padać — powtórzył Antoś i Karolinka widząc, że Janka nie rusza się z miejsca, posłusznie podążyła za Antosiem.
 W ogrodzie jednak poczuła skrupuły.
 — Powinnam była może zostać z Janką — powiedziała głośno.
 — Nie przejmuj się. Janka musi się wydąsać, Ludwik także. Pod tym względem są nieodrodnym bratem i siostrą. Jak im to przejdzie to przyjdą tu jakby nigdy nic.
 — Wiąc nie założymy już klubu?
 — Ależ założymy, ręczę ci.
 — Bo już się zmartwiłam.