Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/13

wie to nasze wakacje mijają przyjemnie, ale tak jakoś zwyczajnie.
 — Ja się nie nudziłam — oświadczyła krótko Janka.
 — Tak, ty nie nudzisz się nigdy — przyznał Antoś.
 Była to prawda: Janka poprostu nie umiała się nudzić. Wynajdywała sobie zawsze jakieś zajęcie, które ją interesowało. Tego lata z zapałem fotografowała i odbijała fotografje.
 — Tak, ty nie nudzisz się nigdy, ale musisz przyznać, że też nie robiłaś nic nadzwyczajnego, sfotografowałaś wszystkich ludzi wokoło, wszystkie widoki i to wszystko.
 — Sam mówiłeś, że każdy powinien działać we własnym zakresie, a ostatecznie nic innego nie było tu do roboty. — powiedziała Janka, urażona nieco oświadczeniem Antosia — tyś także nie robił nic mądrego, bo te trochę roślin, które uzbierałeś nie przynoszą ci wielkiego zaszczytu.
 — Wiem, przyznaję i dlatego marzę o jakiejś nadzwyczajnej przygodzie — westchnął Antoś — ale pewnie nic z tego nie będzie i wszystko skończy się na marzeniach.
 Przez chwilę leżeli w milczeniu.